Stekene Blues #8 Festival CC Gildenhuis Stekene (15-06-2024) reporter & photo credits: Freddie info organisatie: SR&BC Stekene © Rootsville 2024

Vandaag zijn we op weg naar Stekene voor alweer de 8ste editie van hun festival. Wat meer is bij de Stekense Rhythm 'n Blues Club zijn ze dit jaar toe aan hun 30ste jaargang en dat kan al tellen. Afzakken doen we met alle plezier want die van Stekene bieden dit jaar een affiche aan om van te smullen met als afsluiter de soulvolle blues van 'B.B. & The Blues Shacks' uit Duitsland. Daarvoor is er de Britse whirlwind 'Sister Suzie' en haar opzwepende rhythm 'n blues voorafgaand door onze eigenste 'Black Cat Biscuit'. De lont wordt hier aan het spreekwoordelijke vuur gestoken door het huisorkest 'The Blue Clay'. Wegens werken aan het plein waar de laatste edities werden gehouden moeten ze dit jaar noodgedwongen uitwijken naar 'CC Het Gildenhuis'.

De uitwijking naar 'CC Het Gildenhuis' is nu niet meteen een obstakel te noemen want onze zomer blijft roet in het eten gooien en zo wordt het hier knus bij elkaar vanavond. Een avond die zoals al vermeld wordt afgetrapt door de huisband 'The Blue Clay'. De 'MC' van de avond is uiteraard Geert De Bock. Eén klein euvel bij het begin van dit feestje is dat de spots niet echt op de gezichten waren gericht maar eerder naar de voeten, but who cares. We merkten toch al vlug afvaardigingen op van 'Zelzate Blues Happening', 'Blaublues', 'Gevarenwinkel', en de praeses van 'Ypres Blues'. Ook de 'two Patricks', diene van 'Bluesmachine' en 'De Lawijtmakers' tekende meteen present, net als een delegatie van de 'Banana Peel' die niet konden en mochten ontbreken op dit bluesfest. Soit, echte liefhebbers pur sang met een hart voor de blues zijn hier in Stekene.

'The Blue Clay' dat zijn nog steeds muzikale duizendpoot Wouter Verhelst (zang, gitaar, accordeon, harp), Ilse Van Dooren (zang, ukelele en percussie), Peter  “Repete” van Merode (zang en contrabas), Geert De Block (drums) en Jan Van Den Berg op de toetsen.  Deze band brengt de zon hier binnen in het 'CC' door hun aanstekelijke muziek in een mix van blues, tex-mex, bluegrass en zydeco, dus begint deze 8ste editie met 'Fun in Stekene'.

Die van 'The Blue Clay' vliegen er meteen in met een polka en wat Irish Folk en ook met 'Change My Way Of Living' blijven Wouter, Ilse & Co de sfeer hier optimaal houden. Met 'I'm Coming Home' kiezen die van 'The Blue Clay' dan even voor een bluesje om daarna de sfeer ten top te brengen met 'The Bottle Let Me Down'. Een nummer van Merle Haggard maar vanavond in die typisch aanstekelijke Mavericks stijl. Blijf daar maar eens bij stil staan.

Terug dan richting een snelle polka en het lijkt wel of Wouter en Flaco Jiminez vanavond één en dezelfde persoon zijn geworden. Met het mooie 'Guilty' gebracht door Ilse Van Dooren wordt er dan even een cool down gehouden om weer op te staan met 'Rock This House'...boogie time! Elvis moet dan toch ook even een plaatsje krijgen met 'Suspicious Mind' waarna met 'Mystery Man' en 'Loves Make My Blind' de dansvloer alweer bezet kan worden.

'The Blue Clay' kwam op de voorgrond door de akoestische concerten van Terneuzenaar Johnny Roscoe en Wouter Verhelst en zo volgt er alle logica volgend het mooie 'Dead Flowers' van de 'Stones'. De woorden Take me down little Susie, take me down houden we nog even achterwege want 'Sister Suzie' is nog niet aan bod. Nog vlug een dosis rock 'n roll want dat is good for the soul alvorens 'The Blue Clay' hier aan hun eindronde beginnen met wat Louisiana blues en 'Sugar Coated Love' van 'Lazy Lester', de onvermijdelijke ambiance maker 'Bullfrog Blues' van de Ierse oppergod Rary Gallagher en de outswinger van dienst 'Seven Nights To Rock' uit 1956 en eerlijk? Wie doet hen dat na...Sister Suzy misschien?

Rond de klok van 18.30 PM zijn het die van 'Black Cat Biscuit' die de zaal onveilig komen te maken. Deze band kenmerkt zich door het brengen van enkel eigen originals en dat betekent toch iets in ons Belgisch Blues landschap. Helemaal vanuit het verre Limburg staan hier voor ons  Bart 'Yasser' Arnauts (guitar, cigar box & vocals), Jeff 'Junior' Gijbels (drums), Mark 'Mr Mark' Sepanski (harmonica & backing vocals), vaste bassist Patrick Indestege kon er door een operatie niet bij zijn en werd hier vanavond vervangen door Ronald Burssens op basgitaar, last but not least is er dan nog Raffe Claes op gitaar & vocals. Toch alweer een poosje geleden dat we dit kwintet nog mochten aanschouwen.

Niet er onmiddellijk invliegen zullen Yasser en de zijnen gedacht hebben en met de howlin' harp van Mr. Marc, de low down voice van Bart en een zinderende gitaar rifje van Raffe openen ze hier met het donkere 'Parrot Woman'. Dan maar terug richting het feestje hier bij 'Stekene Blues' met het swingende 'I Don't Know', dit alles met hun gekende samenzang. Voor wie de beentjes nog niet heeft kunnen strekken is dit dan nu het momentum aangebroken en dat gebeurde dan ook.

Op 'Two Second Man' wordt er dan een obligate medewerking gevraagd van de aanwezige blues liefhebbers en ook met de titeltrack uit 'The Way It Is' blijven die van 'de' Limburg de schwung erin houden, en ze worden dan ook uit dank geruggesteund door de 'Go-Go Girls' van dienst hier in Stekene. Met het aanstekelijke 'Wheels' blijft de dansruimte bevolkt en steken die van 'Black Cat Biscuit er enige funk in. Even een eerbetoon aan de aanwezigen dan met 'Let The Blues Heal You' en 'What I Really Need Is You' om zo ook even Roland, de bassist ad-interim zijn ding te laten doen maar ook met een muzikale conversatie tussen de six-string van Raffe en de Mississippi saxofoon van Marc.

Met 'Giovanni Winnetou' kiezen die van 'Black Cat Biscuit' dan resoluut voor een boogie waarbij 'Jef 'Junior' Gijbels' zich in de spotlights komt te roffelen waarna op 'Train 66' de Yasser teruggrijpt naar zijn cigarbox. Afsluiter is er dan met 'Sons Of A Vampire' en de herkenbare beats van een 'Bo Diddley'. Een moment ook om even nog eens ieder bandlid aan het woord te laten of toch alvast hun instrumenten en zo wordt toch wel het dansfeestje al even bruusk afgebroken.

Meteen zitten we zo al in de helft van het programma maar van een 'pause for the cause' is hier uiteraard geen sprake. Met de Britse 'Sister Suzie & The Right Band' is het tijd om aan de grote legumen te beginnen. November 2021 kreeg ik van onze Marcel een berichtje dat hij in de 'Honky Tonk Jazz Club' van Dendermonde een wervelwind had zijn voorbijkomen en omdat deze de volgende dag nog verder zou razen over Antwerpen was het voor mijn 'compagnon de route' een must om zo richting 'Crossroads' te rijden en werden de lovende woorden van Marcel zo werkelijkheid.

Ondertussen heeft deze rhythm 'n blues sensatie al enkele festivals kunnen aan vinken in België en Nederland. Sindsdien raast 'Sister Suzie' verder door ons muzikale landschap en zijn we al wat blij dat ook die van 'Stekene Blues' onze 'zuster' hebben kunnen vastleggen voor vanavond. Was het voorbestemd? ik weet het niet maar plotseling stond iedereen hier een plaatsje te zoeken voor het podium. Who's to blame? Sister Suzie!

Susan Simms AKA 'Sister Suzie' brengt steevast haar vaste gitarist Matt Jackson mee uit de Brexit, net ook als saxofonist  Al Nicholls. Uit ons eigen Belgenland is er ook van in het begin 'master on the black & white keys' Iljas Scotch. Ook de ritmesectie kleurt Belgisch met aan de drums Frederik Van den Berghe en Micha Teller aan de gitaar met de dikke snaren. Een quote die als een paal boven water staat bij deze 'Sister Suzie' is zonder meer 'It's Party Time'.

'Shame Shame Shame is de voorbode van wat we toen met z'n allen voelde aankomen, een gewelid rhyhtm 'n blues feestje met soms een snuifje popcorn in verweven. Geen bluesz dat niet maar wel allemaal bijzonder dansbaar en dat zagen we. Ook 'Working Girl' is zo een explosief nummer vol met een soulvol ritme. Voor diegene die niet aan het dansen waren, wel die werden door Suzy meteen ter verantwoording geroepen tot groot jolijt van de menigte.

Na het door rockabilly beïnvloede 'Tumblin' krijgen we met 'Whoopie Daisy' er eentje dat wij wel kunnen onderbrengen in de categorie 'Popcorn'. Onwaarschijnlijk hoe deze 'Sister Suzie' hier iedereen van de luie stoel weet te krijgen zeker met de rhythm 'n blues floorfiller 'Knock Knock' en zo is het tijd voor een zeldzame 'love song' in haar repertoire. 'Cheese and Crackers' lijkt op een filmtune maar is in weze een van de volgende ambiance nummers van 'Sister Suzie'. Com'on let's move your feets!

Even de mannelijke fans uitdagen met 'The Bitch Is Back' waarna we een stukje geschiedenis krijgen met Big Mama Thorton haar 'Hound Dog'. Misschien niet voor de blues liefhebbers maar wel eentje van mijn favoriete nummer is dan het nummer opgedragen aan haar nichtje en willen of niet, dansen zullen we op de ska tonen van 'Layla Zoe'...Ska, Ska, Ska, Jamaica Ska!. Iets wat we vanavond nog niet hadden mogen horen was de roep om MORE, WE WANT SOME MORE!

Op één voorwaarde dan en dat was dat iedereen hier uit zijn stoel kwam en na een kleine 'masterclass' was iedereen zo klaar voor de twist...waanzinnig! Helaas was dit het eindpunt voor de passage van 'Sister Suzie' hier op 'Stekene Blues' maar wat voor eentje. Ladies and Gents we give you Sister Suzie. Wat er nog met die Trappist gebeurde...ja, dat werd een 'ad fundum' pur sang.

Het is al vanuit mijn 'The Borderline era' dat ik deze 'B.B. & The Blues Shacks' leerde kennen en geloof me het is geen sinecure om deze Duitse blues en soulblues band te kunnen vastleggen. Dus petje af voor Geert en zijn crew. Vorig jaar passeerden de Arlt broertjes nog de revue in de 'Hnita Jazz Club' in Heist-op-den-Berg en hadden we ook toen niets dan lovende woorden over voor dit vijftal. Hier vanavond sluiten de Stekense Rhythm 'n Blues Club dan ook af met een 'Big Bang' en dus een klepper van formaat.

Met een mix van soul, blues en rhythm & blues rocken de vijf Hildesheimers alles sinds 1989 in de vele clubs in binnen- en buitenland, en wonnen al talloze prijzen van de "German Blues Award" tot de prijs als Europa's beste bluesband en zelfs met internationale erkenning. Ze worden beschouwd als echte 'Live' een ervaring. Frontman Michael Arlt (zang en harp) behoort al lang tot de eredivisie van de Europese blues- en soulzangers. Zijn broer Andreas Arlt, bekend om zijn krachtige maar elegante speelstijl, en wordt beschouwd als een 'gitarist van wereldklasse'. Fabian Fritz legt vakkundig zijn accenten op zijn Hammond en  Henning Hauerken (contrabas, elektrische bas) samen met drummer Andre Werkmeister zorgen voor een drive en groove die je zo na het concert mee naar huis kan nemen.

Het is Andreas Arlt samen met de Blues Shacks die de debatten komt te openen met 'Backstroke' van Albert Collins die het nummer al uitbracht in 1965. De broertjes Arlt brengen blues van Sunny Red Slim tot Otis Rush en al meteen kregen we van Andreas Arlt een beklijvende solo uit zijn 'Gibson' te horen en was het al meteen even slikken.

We duiken hier in hun behoorlijk repertoire en zo maakt de soul van Brother Ray met 'That's A Lie' alweer uit 1968. Voor een West Coast Bluesje met 'Lollypop Mama' van good old Wyonie Harris graaide Andreas dan ook vlug terug naar de sound van zijn Gibson. En dit allemaal zonder het gebruik van 'pedals' een echte dus. Ook soul en rhythm 'n blues (de echte wel te verstaan) zou hier vanavond een stempel komen te drukken en met Otis Clay's 'Too Much Mistery' liet Michael ons horen dat zijn klankkleur zo zwart was als de nacht. 

Zo stuurden ze ook een original 'Will The Fire Still Burn' uit hun recente album 'Breaking Point' de ruimte in en blijkt zo ook dat hun eigen nummers gewoon 'Top' zijn. Meteen schakelden deze 'Blues Shacks' over naar wat swamp ol'school rhythm'n blues met Slim Harpo's 'That's Why I Love You' en de liefde was wederzijds en zo staan deze internationale toppers toch maar mooi van de bands die hier op 'Stekene Blues' kwamen te spelen.

Zo dit feestje zit er weer op met dank aan de Stekense Rhythm 'n Blues Club voor deze prachtige affiche en kunnen we nu zo de 'Long Way Home' aanvatten richting prairies van Gevarenwinkel. CU!

she's barefootin'

and drinkin'

hiese daase ook zonder Kelly is en blijft hij een 'laweitmaker'